SİYASETİN ER MEYDANI YOK…

SİYASETİN ER MEYDANI YOK…
 
Siyasetin er meydanı yok ama varsayalım ki var, işte biz o Er meydanına sıkışmış halkız, halktanız. O nedenle bu kongresel-kurultaysal cenderede eşyanın tabiatına hakkıyla bakamaz, eşyanın en parlak görünen yüzüne, en cilalı sunulan sathına hayran kalırız. Kala kalanlar olarak ilk fırsatta kendi içimizde bile zatlar katlar, işler güçler, paralar pullar, kişiler muhteremler hakkında yaratılan balonlara tesadüfî ve geçici hevesle meyilleşiriz.Sınıf ve ideoloji, aidiyet ve derin kanaatlere, gelenek ve göreneklere hiç mi hiç aldırmadan, sabit fikirliliği alabildiğine yücelten ve basmakalıp kindarlaşmayı dirilten asılsız, temelsiz fikirlere kayan mutlu azınlığın sessiz çoğunluğu oluruz daima.
 
“ Siz ne haldeyseniz, başınıza o haldekiler getirilir ”…
 
Kongreler ve kurultayları siyasetin Er meydanı belleyip biz de adayız denilse deneyimlerle sabittir, aşağıdan yukarı nedense herkes acı bir tebessüm yapar. Aslında şunu bilmek lazım: herkes demokrasi gereği aday oluyor. Parti içi demokrasinin işletildiğine inanarak yarışta ben de varım diyor. Neden örgüt emekçileri adaylaştığında horlanıyor, dışlanıyor bunu da anlamak mümkün değil ama gerçek aynen böyle. Daha dün partili olanlar, uzun yıllar partiyle alakası bulunmayanlar, bir anda yönetici, bu gün yarın atamalı, tam destekli milletvekili adayı, önseçimli merkez teşvikli milletvekili, muhtemel bakan adayı, genel başkan adayı oluyorlar. Bunlara her şey mübah ancak partiye ömrünü vermiş parti emekçilerine gelince iş hemen değişiyor. Onlar aday olunca kıyamet kopuyor, onlara her şey günah. Demek ki siyasal yaşamda erdemliliğe, yeteneğe ve sarf edilen emeğe göre yükselmek esastır ilkesini benimsemek, Tüzük böyle diyorsa da hikâye, büyüklere masal.

Er meydanı yok sayıldıkça elbette siyasal iktidara topyekûn muhalefet edecek nitelikte siyasi kadrolar her zaman iş başına gelmeyebilir. Yine de bu bağlamda nicel yeterlik uygun olmasa da ısrarcı olmak esastır. Ancak bu kongreler ve kurultaylar sürecinde değişen bir şey olmayacağı adaylaşmalardan açıkça belli. Onlardan birinin seçilmesi durumunda temsil ettikleri kesim de yine biz olmayacağız galiba. Böyle oluşturulacak bir yapı meçhule giden bir yapıdır, yapısal bozukluğun devamıdır. Birkaç seçim daha kaybettirir şu garip partiye o kadar. O yüzden biz meçhule giden bu gemiye gönüllü binmek istemiyoruz. Dolmuşa da binecek değiliz. Her zamanki gibi tek başına da kalsak yine yürürüz günümüz siyasetinin engebeli yollarında.
 
“ Siz ne haldeyseniz, başınıza o haldekiler getirilir ”…
 
Siyasetin er meydanı bir türlü kurulamadığından yıllardır yaptığımız siyasete yabancılaştırılıyoruz. İyice yabancılaşarak siyaset yapıyoruz, emek veriyoruz, karşılığında da ödül olarak hep vefasızlık görüyoruz. Kimin, kimlerin nerelere ne şekilde, nasıl ve kimin adamı olarak getirildiğini, gözler kapanıp neden seçildiğini çok iyi biliyoruz. Kimilerine öyle gelebilir veya işlerine geldiği gibi anlayabilirler ama bu sütunlarda asla ahkâm kesmedik kesmiyoruz. Çünkü kürsülerden, sütunlardan gerçekleri her zaman söyleme misyonu üstlenmişiz. Bu son yazı köşe başlarını tutup, yerini şaşıranlara bir uyarıdır, liderler geleceğin projelerini yapar, yöneticiler de uygularlar.
 
Siyasetin er meydanı olmayacağını vurgular biçimde bizleri sadece izleyici konumunda görmek istiyorlar ise çalış çabala sonra işaret ettiğimize oyunu ver, hiçbir şeye de karışma demek istiyorlarsa çok ayıp ediyorlar. Bir kez daha ayıp ediyorlar gerçekten. Bu tavırla küslükler dargınlıklar, yalan yanlışlıklar siyaseti ortadan kalkmaz.
 
Ve hal böyle olunca nüfuz kısa zaman içinde temelinden sarsılan, güçlendikçe zayıflayan, harb ettikçe darb edilen, darbelerle debelenen, sinirsel nöbet vurgunlarına savrulan bir nüfusa devşirilir. Tüm kavruk kabiliyetler, yani halka sürekli telkin edilen ve şırıngalanan fikirler ne kadar yanlış olursa olsun göze batmaz, bir acayip şekilcilik, zaruretten ızdırap ve zihinde basmakalıp hayal dünyaları yaratılır. Tüm bunlara seyirci kalmamak için biz de adayız diyemiyoruz çünkü siyasetin er meydanı yok diyenler de çoğalır.
“ Siz ne haldeyseniz, başınıza o haldekiler getirilir ”…
 
Siyaset er meydanında harmanlanmaz ise, kongreler ve kurultaylara kaç boyutlu bakılırsa bakılsın, aktivitelerin bin bir türlüsüyle bile dirilişi ve yenilenişi sağlamak iyice güçleşir. Aklı sıra iyi gelecek tarzında dayatılan beklenmedik hamleler her koşulda yeni yitirişleri günceller. Bu kongreler ve kurultay sürecini belirleyen zayi günlerinde hane hesabına düşen ise hala sırasını beklemek ile üretmek-üretmemek arasında bocalatılan kadrolardan sayılmaktır. Bu türe hapsedilen her kadroya da yazık olur, oluyor. Partiyi düşünen var mı yok mu başka bir makale konusu.
 
Siyasetçi bulunur meydan bulunmaz, meydan bulunur siyasetçi bulunmaz, siyasetin er meydanı olmadığından taban tavan çelişkilerinden güç alarak adaylaşma adaylaştırma boyutunu hiç irdelemeden birilerince uygun görülmüştür diye, kısır destek hesabıyla yollara düşmek kolaycılık ve kalaycılık olur. Bu finişi baştan belli yarışa sürülme alaycılığı yeni siyasi sürgünler yaratan kabullenilmesi zor hatada ısrarcılıktır. Oysa direnmek esastır bu sıradanlığa, kısır döngüye. Ancak ortak bir reddediş ve reddediliş keskinliği yaşatılınca inisiyatif geçici olarak tabandan kayar, tavandan icazet alanlara geçer. Ama zamanla onlara da bomboş meydanlar kalır ve er meydanları dar gelmeye başlar. Böylece her adımda tabansız adaylaşma, adaylaştırma ve aday zemini aramalar gönülden desteklenmeyen bir sürece taşır kongreleri ve kurultayı. Siyasi derdi içinde saklı, geleceğin istenen rotada asla kotarılamayacağını gören ve açıkça katlanılamayacak günlerin yakınlaştığını bilen bir ekol oluşur. Zaten o aşamada üreten beyinlerin ortaya çıkması çıkarılması artık büyük bir suçtur.
 
Siyaset er meydanında yapılmayınca örgüt gereğini yapar salvosu da kurtarmaz bu yakın plan fiilsiz çekimleri. Yer çekimsiz, fiiliyatsız bir sürece dayanır tüm idealler ve ampul değil, balonlar patlar yine…
 
Siyasetin er meydanı yok sayıldıkça da; “ Siz ne haldeyseniz, başınıza o haldekiler getirilir”…

NİSAN NİŞANI, KARA FATİH…

NİSAN NİŞANI, KARA FATİH…

NİSAN NİŞANI

Nisan yağmurlarıyla yolladım seni.

Islak geceleri yeşil sırt çantana sığdırıp

dağlarına pus vurmuş Sivas ellerine.

Pusu kurarsan eğer puştsun Allah’ın Garip’ine..

Yaktığın canlar yanmadı bilesin

İçimde ne yaz ne de yaş kaldı

şimdi bir garip yolcuyadır gizlediğim gözyaşları.

Aksulara vurmuşum geleceğimi ahımı

döneceğini bile bile yüreğim yanar,

dağlanırım yüreğimin kuzeyinden.

Dağlarında turna sürüleri türkünü söyler

sürgün vermiş nisan yağmurlarıyla

er doğanlar ağlar.

Doğayı sığdırıp yeşil sırt çantana

Bir sarhoş gece yarısı uğurladım Sivas’a.

İçimde ne yaz ne de kış köşesi kaldı

Bir garip yolcuyadır gül çiçek baharlar.

Bu günden tezi yok

ihtişamla yoğrulur çıplak toprak

ve orta yerinde bir orman manzarası yakışır.

Ihlamur kokar yangınlar

Kekik kekik nefesi tüter.

Şimdi nisan yağmurlarından önce beklerim seni.

Gerçekleri yeşil sırt çantana sığdırıp

bir garip Tanrı misafiri gibi dön gel.

Sofra hayal ettiğince fakir

gönüller acayip zengin.

Kaç kez helalleştim bir bilsen herkesle

Aksulara vurmuşum geleceğini,

bilirim döneceğini.

Kızma birader içimde ne haz ne caz

kalmadı imbikten süzülen bal

Bal ormanında bir sezonluk ayrılık

varsa yoksa bir ipek böceği masalı.

Duvarlarda sesin, izin

dudağımda Sivas ellerinde sazım çalar şarkısı

Nisan yağmurlarıyla öğrendim

Asla unutmam, unutmayacağım…

KARA FATİH

Nice fetihten sonra

Birinci Dünya Savaşının başladığı gün

haki ceketinle tahta çıktın.

Dosyan elindeki zarfta

Kayıtlı mühürlü hayatın

On beş temmuz bin dörtyüz yirmi

seferberlik emriyle gönüllü askersin.

Kumandanım dominom

Estergon’u bırakma sakın sahte hilallere asla.

Fethin mübarek ola

teşekkürler en kalpten

Solak Fatih sen fethet İstanbul’u da.

Asker agan Temeltepe’den destekler ihatanı.

Tak kızıl dominoyu omzuna

havaalnından içeri vur sineni

Samsun’a yakın şahlan.

Ata paşa meydanda gözler yolunu

şahlanmış küheylanı ile.

Topal’ın hemşerisiyim de hemen tanır seni

tanır yiğit uşağını.

Uşak dediksek öyle değil seni bizi, hepimizi.

Hey gülüm Karadeniz

dikeninden ipek yaprağına , fındık ocağına

en hırçın kara dalgalarına tanır.

Kaldır başını dik dur sen

eğilme hiç

sen aslan evladısın.

Baban anan dualar eder arkandan

bacınla en büyük gardaşın gururlanır.

Eylülde gel şarkısını dinler odalar

Samsun’dan Sivas’a uzar aksulu yollar

köprülerden bir atlı geçer

dillerde tellerde gönüllerde vatan aşkı.

Ben deniz Erzurum sefer görev emirli astın

Onaltı temmuz bin dört yüzyirmi

Kongreler tamam

tak altın yıldızı omzuna

gerekirsem eğer emret gönül erine de.

Dünyan bileğindeki nabızda atar

haki ceketini çıkart ser tahtına

ve haykır.

Bunca savaş çok fazla dünyaya.

Başladığı gün defet hepten

nice fetihler yakışır sana kara Fatih

fethet oğlum…

KORKU, GAZETECİLERİ CAN’LANDIRIR VE GÜL’DÜRÜR SADECE…

KORKU, GAZETECİLERİ CAN’LANDIRIR VE GÜL’DÜRÜR SADECE…
 
“ Ben üç gazeteden, yüz bin kurşundan daha fazla korkarım.” Napoleon…
 
Günümüzde iletişimin her türlüsü, korkuyla ve korku imparatorluğu ile bütünleşmiştir. İçten içe bir korku duyulsa da hala iletmek olgusu kapsamında üretilir, dağıtılır ve yayılır. Ve de bir kalemde tüketilir. Her iletişim eylemliliğinde ve iletide elde edilen veriler fayda ve sonuç bağlamında çeşitli biçimlerde bölüşülür ve paylaşılır. Bu böl parçala yönet tuzağında kimine mal mülk, han hamam saray kimilerine ise eza, bela, cefa ve ceza olarak düşer.
 
Aynen korkusuz gazeteciler sıfatına uyan Can ve Gül’ün haberlerinden korkulup, onların payına bölüştürülen ve düşen gibi…
 
Yazı teknolojik araçlarla tarihe kaydedilmiş kısa veya uzun konuşmalardır. Yazılar kendi kendine konuşmaya veya diğer türden ağırlıklı konuşmalara dönüştürülmedikçe hiç anlaşılmaz işin başında. Sonra üzerinde konuşuldukça yazının mahareti ortaya çıkar ve yazıların mahiyeti de anlamlaşır.
 
Bu anlayış yoksunluğu ve anlam kargaşasında zaten korkak olmaktan korkulmadıkça her türlü korku boşuna sarar dünyaları. Bu korku dünyasında yoksulluk, sürülmeler, baskılar, sindirmeler, tutuklanmalar ve de ölümler gözlerde büyür. Büyüdükçe de küçülür.
 
Tıpkı Gül ve Can’ın savunmalarından korkulup, onların başına paylaştırılan ve gelen gibi…
 
İş işten geçtikten sonra ayıptır, rezalettir, günahtır ara başlıklarıyla korku çemberi nafile delinmeye çalışılıyor. Oysa en gerçekçi söylem ülke ne çekiyorsa başta on küsur yıldır iktidar olan şu politikacılardan, sonra da dönem dönem, dönme yandaşlık- yanar döner yalakalık yapmaktan utanmayan basından ve silme silik gazetecilerden çekiyor olmalıdır. Bu gerçeği ulu orta söylemekten çekinip, basın içindeki baskın gazetecilerin söylemlerine ha bire kulp takmak gazetecilikten sayılınca ve iktidar erkiyle bu tip magazinci gazetecilik modalaştırılınca çember daraldıkça daralır.
 
Çember daraldıkça da gerçek gazetecilik tutuklanır, aynen Can ve Gül’ün adı, namı hesabına kesilen yersiz ceza gibi…
 
Aslında bütün mesele sadece medya profesyonellerinin nesnelliği ve yanlışlığı değildir. Mesele dürüstlük, dürüst kalmak ve doğrunun dürüstlüğün ilişkilerde neden ortadan kaldırıldığı ve özellikle son yıllarda niçin dürüst davranılmadığı meselesidir. Hal böyle olunca adres bal ormanı korusu ve eşikten içeri Gül kokusu olur. Ve Can korkusu asla duyulmaz imparatorluğun korkusu kokusu birbirine karışınca.
 
Silah namlusuna Gül takmak silahı elbette barış sembolü yapmaz. Silah silahtır ateş edildiğinde Can yakar. Bazen de tutukluk yapar, ters teper, yanlış kullananın elinde patlar. Şimdilik pek hissedilmese de çok yakında Can ve Gül’ün durumunda olacaklar da budur. Tıpkı daha önce alınan gazetecilerin bin bir suçlama tutuklandığı ve zamanla beratları gibi.
 
“ Amerika’da ülkeyi, politikayı, dini, sosyal pratikleri basın yönetir.” E.W.Scriipt…
 
Basın sektöründe barış timsali sayılmak, barış iletişimi sağlıyor görünmek, demokrasiyi getirme ve demokrasiye götürme oyunları oynamak gerekçesi her ne olursa olsun asla affedilmez. Özellikle iktidarın kuyruğuna takılıp ileri demokrasi havarisi kesilmeler ve yeni anayasa bezirgâncılığı da bir yere kadar. Din, iman, vatan, millet edebiyatına sığınarak ilerici demokrat gazetecilere reva görülenler sözde insan haklarını sağlama aracı olarak asla görülemez.
 
Bu olayın gösterdiği gerçek artık insanın düşündüğünü, gördüğünü, duyduğunu söz, yazı, haber, görüntü ve eylem olarak gösteremeyeceğidir. Benzeri şekillerde düşünceyi ifade etme ve yayabilme olanağının da kısıtlanacağı açıktır. Hatta gösteri benzeri argümanlarla savunuya geçmek hepten suç kapsamına dahil edilebilecek bir durumdur. Ve bu durumda çok Can’lar yanar, Gül’ler solar bu uğurda. Haber alma ve haber yapma hakkının ve özgürlüğünün ortadan kaldırışı, kısıtlanması ve engellenmesi kontrolden öte bir şeydir.
 
Resmen kontrolün tekelleşmesidir. Tıpkı Can ve Gül’e hukuk hiçe sayılarak uygulanan gibi..
 
Bu tekelci kontrol korkusunu kim yasallaştırıyorsa bir kez daha düşünmelidir. Bu yapay korku vatansever gazetecileri Can’landırır ve Gül’dürür sadece, asla korkutmaz…

ARADA GÖR HALİMİ…

ARADA GÖR HALİMİ…

Kader görüyorsun halimi

Halim tavrım

nicedir.

Ahvalim iyidir kaldı bir derimin yüzülmediği

yüz yüze gelip söyleyeceklerim var sana

kaçamak filan anlamam hiç kaçma.

Kaç gündür böyle

karşımda arşın arşın uzuyor Marmara

tam karşıda Paşalimanı adası ve diğerleri

tespih boncuğu ve imamesi.

İmrenilecek bir telaş

hummalı takalar süt taşıyorlar, hububat zerzevat falan

yanıbaşımda Nisan.

İnsan bahara istese de doyamazmış demek

yaş hayli ilerleyince.

Dalgaların çağlamasını dinliyorum da şimdi

çağı çağlası farklı telden.

Elden ne gelir ki

gece ötesi sularında sarhoşlamaktayım yavaştan

tan yeri ağardığında yine kendi kendimle.

Kızdında mı aramıyorsun ey Çepni başı kader

tenhalardayım

ha burada.

Bilsen ne hallerdeyim sormadın hiç

Ustanın evinden iki adım da Marmara

Üç adımda Arasat.

Bilsen ne hallerdeyim

Marmara da

arastada.

Mutlaka arardınsa eğer nazlanman arada ara

maviye hasret renksizlikte

İşte tam oradayım

ha burada.

Şu an kaç gündür buradayım saymadım

Sormadım soymadım

Oylum oylum bedensizlikteyim.

Değişkenliğin tam varış noktasında

alevlerin çığlığında tek başıma

nevrim birim.

Görüyorsun değil mi ey susak kader

Pirim en kısa yoldan gel

gelsen de gelmesen de kaderimsin

sanki yüz yaşımda yüz yüzeyim.

Sürekli sürprizlerdeyim

ipeka kumlarda

Nisan yanıbaşımda.

İnsan bahara hiç doyamazmış meğer

İlerleyince yaş bir hayli.

İç güveyisinden hallice

ne münasebetsizlikler odamda inanamıyorum.

Çifti çubuğu bir kenara bırkmışım

baktım arada bir ufka

çubukları bir deli hortum kırmış yarı belinden

düştü elimden

elinden.

Kaç kanaldan yalnızlığımı izliyorum inan

otogardayken anında evin önündeyim

merakına derdim goncadan güller

gülemedim

gül bahçesinde Nisan.

Evet doğru karşı yakaya geçeceğim

Sonrası gözlerden ırak hayırsız ada

Ersiz isimsiz.

Paşalimanı’nın karşısı Ekinlik

Eksiz budaksız

hayırla anacağımı bilemezdim bu kadar

karşının yanı başı Koyun adası

koyunları

oyunları.

Çobansız köye çobansız ada da eklenmiş meğer.

Büyükbaba dede ayrımından belli daha çok öğrenilecekler var

Bu arada babalar günün kutlu olsun can babam

analar her yerde ana.

Her yerde anılarınız var anam babam

öte yan beri yan

kucağımda Nisan.

Demek insan yavrusunu ancak böyle sarar sarmalarmış

çok da severmiş.

Demek baba olacak yaşta baştayım

tezelden geçmiş gitmiş yıllar.

Geçmiş ki ne geçme dalgaların gözyaşına gizleniyorum şimdi

sabah ezanı saati maviş sulara uyanmaktayım

her sabah.

Ve ninenin mezarını arıyorum gün doğarken

er vakit.

Kapısında dut ağacı var kabristanın

dut yemiş bülbülüm.

Gülsen hallerime de durma gül eyyamcı kader

gül sensiz gül dikensiz.

Önceliği verdim sana senden yakın halden anlayışına

bu nasıl istikrar

islim üzerindeyim.

Kaçak çıplak.

Ustanın evi iki kulaçta Avşa.

Aşar da gelir misin ey hüzzam kader

bilsem yürekten delice sevildiğimi

istendiğimi bir anlık

yüze yüze gönül teline gelirim.

Yüz yıllık dağınıklıkla

buluşuruz kader çıkmazında.

Yüzde yüz kızdın ve aramıyorsun ey mostralık kader

bilsen nerelerde kayboldum

kızgınım sana

an ve an.

Kapımda nisan.

Arada gör halimi ey zalim kader

halim nice

gel gör.

Nicedir denizleyim…

ŞU GARİP İLÇENİN HİN TAVIRLI POLİTİKACILARI…

ŞU GARİP İLÇENİN HİN TAVIRLI POLİTİKACILARI…
 
Bir bir saysan şu fakir ilçenin ana gemi partisinin cin politikacıları da, hin tavırlı politikacıları da iki elin parmaklarını geçmez. Cinleri, hinleri her kongreler ve büyük kurultay sürecinde birleşirler yüzlerce parmağa her yol mubah hükmederler ve yazık olur herkesin umut bağladığı şu garip partiye, yalnızlaşan partililerine.
 
Şu fakir ilçede kongreye kadar ki üçlememizin bu son yazısı, şu fakir ilçenin bu garip ana gemi partisinin cin politikacılarına ve hin tavırlı politikacılarına açık duyurudur. İleride duyduk duymadık diyenler ile demeyenler bizi hiç ırgalamaz. Hasbel kader okuyanlar, okuryazar olmayanlara şimdiden anlatsın. Günü gelince muhtemel olumsuz sonuca bakar, basar geçeriz…
 
Çünkü yıllardır kongreler ve büyük kurultayları sabırsızlıkla bekleyen, özleyen, gözleyen ve gözlemleyenler yıllardan beri kimlerin ne için ve neler uğruna hangi noktalarda kimlerle uzlaştığını, uzlaşıldığını ve hangi mertebelere en kolayca ulaşıldığını çok iyi bilirler.
 
Uzun yıllardır üç aşağı beş yukarı hep aynı delegeler hep ayni isimler kongrelere ve büyük kurultaya gelip gidiyor. Parti içinde çok beklentileri olanlar var, var ama nafile sonuçta kurulu-kusurlu işleyen bir hiyerarşi hâkim oluyor her şeye. Neredeyse seçim değil atanmalar üzerine kurulan bir hiyerarşi söz konusu.
 
Böyle de olur mu? Olur. Sözde seçimle olur…
 
En sağlam duruşlu siyasilere bile bu adaylaşma-adaylaştırma dönemleri umulmadık travmalar yaşatır. Ben daha iyisini yaparım diyerek ortaya kendilerini, en becerilerini koysalar da durum değişmez. Tabandan tavana nitelikli her siyasi rol model nasibini alır bu travmadan, kılcal kanamadan. Bu deliriş ve devrilişin bu ana gemi parti de yeri yoktur ayrıca olmamalıdır ama her kongreler ve büyük kurultay ön günlerinde ayni minval üzere hinler, dilbazlar çıkar meydana ve minareleri yıkarlar.
 
Yani her aşamada her yönetsel kademe seçimle gelmeli, seçimle gitmeli. Hep buna inandırılır kadrolar. Kimsenin kendini sandığa sunması engellenemez, bizim tutumuz ve tavrımız budur denir. Ama tersine davranılır her fırsatta. Parti elbette böyle yürümez denir sonra, yürümediği de ortada.
 
Sözde yürütenlerce yapay güç, suni görüntü, eksik vizyon, boş vitrin ve haybeye güçlendirme ile doğru orantılı temsil etme ve temsil edebilme yeterliliği veya yetersizliğidir başa kakılan. İşte her kongre neticesinde elde kalan sonuç bu baş ağrısıdır. Yerelden genele bu çalkantılı atmosferde sözde örgüt planlayıcıları hin tavırlı politikacılar, örgütsel değerleri hiç manasına getiriyorsa, olabildiğince yok sayıyorsa çok ayıp kaçar. Yalnızca ayıp kaçsa iyi, hiç de hak etmeyen birileri mevkii ve makamları alıp kaçar, kaç zman sonra elde yine sıfır kalır. Sıfırın altında kalınır, dona kalınır.
 
Bu bedavaya dolmuşa binme hevesliliği tüm adaylaşma, adaylaştırma yöntem ve yönlendirmeleri ile en küçük bir yenilgide dahi yeni kırgınlıkların, yıpratma ve yıpranmaların kapısı aralanır. Başta kapalı kapılararkasında verilen sözlerin gizliliği ilk fırsatta ifşa edilir. Zaten bu tip oluşumlar oluruna gelsin gelmesin sil baştan yenilenmenin, kadrosal değişimin daima önünü keser.
Böyle de olur mu? Olur elbette. Sözde seçimle olur…

Nasıl bir yönetim tarzının artık iktidara gelmesi apaçık belliyken eşraftan üye kitlesi kilitlenmesiyle ortaya çıkmalar ise neme lazım boş verdimciliğidir. Bu boşlukta bir de ben çıkarım, neyim eksik kolaycılığıdır. Neyin eksik neyin fazla çok kısa zamanda nasılsa ortaya çıkar. Cinler ve hinler, yakın zamana dek hiç olanlar, bu parti sayesinde adamdan sayılanlar, nitelikli, düşünen, ideolojiyi benimsemiş, oradan buradan apartılmamış, bin türlü bahane ve vaatlerle partiye monte edilmemiş kadroları neden çemberin dışına iterler anlaşılmaz bir durum değil. Değil ama bunları öne çıkarmak her sade üyenin ve seçilmiş delegenin sorumluluğudur. Ama nerede öyle.
 
Nicel nitelik kapışması, kapıştırması… 
 
Nerede hiçbir telkine kulak asmadan, örgüt gerekliliğini önemseyen ve değerlendirmeyi yaparken vicdanının sesini dinleyen ve işi öylece halleden delegasyon. Hiçbir parti gerçekliğine önem vermeden sadece belirlenmiş isimlerle olur demek en kolaycı yaklaşımdır. Ve bu yakışıksız yakıştırma o isimlere de yapılmış en baba haksızlıktır.
 
Geleceği iki yıl adına onaylamak ve onamak merciindekiler kime neyin kazandırıldığını fakat sonuçta nelerin kaybedileceğini iyi hesaplamaları gerekir. Herkesin düşüncesi kendine göre doğru, iyi ve diri olabilir ama pratikte dirlik kalmayınca, iş işten geçince bin kez düşünsen de nafile ve boştur. O her renkten hengâmede birileri boşuna çalışır ve birileri de küpleri doldurmaya çalışır. O kadar.
 
Ayrıca her defasında yokluk ve boşluk edebiyatıyla bol kepçeden yarışacak takımları kurup muhaliflere güç kaybettirerek, alternatif çekirdeğin oluşmasına engel olmak da işin çabası. Bu çabayla nereye güç verildiği veya verilebileceği de gözden kaçırılmaması gereken bir noktadır. İşte bu garip ilçenin hin tavırlı politikacı öngörüsüzlüğü ile emektar seslere ve yalnızlaştırılmış yüzlere yenisi lazım modasıyla kapıları kapayanlar da bunlardır. Bu hinlerdir. Onlar kendilerini bilir, aslında her şeyi her yerde ters yüz edenlerdir onlar. Artık gelinen aşamada ne olursa olsun diyerek işten paçayı sıyırmak da tutmayınca tekrardan güreşe soyunanlar da onlardır. Hinliğin bu kadarına da ne denir.
 
Bu güreş Kırkpınar meydanına benzemez, yarış tamamdır deyip ziyafet masasında afiyetle götürelim derken zafiyet baş gösterince peşinden mağduriyetin geleceği ve küçük kızılca kıyamet anında kopacağı da aşikârdır.
 
Er meydanını da bir sonraki yazımızda betimleyeceğiz…

AĞ, DENİZ, FENER VE RASTGELE…

AĞ, DENİZ, FENER VE RASTGELE…
 
Ege’de
Ağlar Ege.
Ağımı denize attım
denizi tutmak için tuzdan kavrulan avucumda.
Ağlarım ağlarımdan uzak bir adada dağları tüterken kızılımsı yeşil
buğulu gözlerle
demir atmışım eteklerine.
Lavlarında yıkanmak için kızıldan ateş denizinde
doğruldum.
Gece yarısını az geçe patladı suskun volkan
kulakları eriten acı bir ötüşle.
Ne diller döktüm kara bulutlara demir köprünün tam üstündeyken gece
zincirlenmişim zifiri karanlığa.
Yağmur suları içiyorum avuntu niyetine
karla karışık
denize karşı.
Ağıma takılanlar takaların dalgaları aldatan gürültüsüne aşık
laf gemisi pek kolay havalanıyorlar
her kuşluk vakti ayni veda.
Martılar taşıyor mutsuzluğumu, artılar eksiler varlığımı taşlıyorlar
habire kara haber.
Kızgın deniz kış uykusuna yatmış yazdan
ben rastgele yollardayım
buzul çağı.
Kıyıya en erken varabilmek için çırpınıyorum
dolunay sahte düşler sokuyor koynuma
yelkenlerim lodosla öpüşmekten utandığı için
asılsız asılmalık sevişmeler kemiriyor beynimi.
Aklımda beynelmilel sevdalar
yangın çağı.
Ben denizi değil deniz beni yuttu
ben balığı değil balık beni uyuttu
şişede balık
bardakta bahar.
Attığım ağlar denizi değil beni yuttu
deniz feneri kara sulara daldırırken ışığını bıçağını
ışkın ışkın gözümde anılar.
Bir acayip ışık saçtı yüreğim ağzıma geldi
işte Ege
Ege’de
ağlar Ege’ye.
Ege’yle oltaya takıldım Karadeniz’de
ağ deniz fener kıskacında rastgele yıllar
rastladım deniz kızına
pullarında yoğruldum yoruldum.
Ben denizi değil deniz beni doğurdu
deniz kızı şahit
yansıdım kıyıya en yakın cılız ışığa.
Usulca ağırlığımı denize saldım
en hafiften en ağıra soldum.
Dalgalarında yanmak için kırmızı kırmızı
zincirlenmişim kara maviye yeşil yeşil.
Ne umursamaz denizlerde dolaşıyorum yapayalnız.
Kıyıdaki loş liman sinsice saklıyor yüzünü
gözümden sakındığım
ardımdan el sallayan peçeli kadın hala en uzakları gözlüyor
gözünde kanlı yaş.
Yıldızları avuçluyorum altın pençeli denizin üstündekileri
siperinden çıkmış
kaç kulaç sonra doğacak güneş.
Belirsiz imgeler acıtıyor canımı
derken en hesapsızından güneş doğuyor batı kıyılarından yerli yersiz.
Doğrusu bu utanç yeter de artar
bilmiyorum baş başa denize çullandığımızda saat kaçtı
sanki boğuldum.
Ne zaman döneceğim bu seferden
belirsiz.
Ağıma deniz yakalandı
Ege’de
ağlar Ege.
Kara gözleri daha da karardıkça
bu kapkara ateş şu garipten ne ister ki başka.
Adam akıllı sönseydi kızgın gönül
mavzerden çıkana ağıtlarla.
Mosmor ellerim
kan oturmuş yüreğime
değmiş yüreğime nurdan nar.
Derken güneş batıyor kuzey doğudan
cahilce bir başkaldırış
kaç gündür buğusu tütüyor tepede
tepedeki evin bacasında.
Ne arayan var ne de soran
gelenleri arandım durdum sonra
arındım denizle.
Denizi tutmak için tuzdan yanan avucumda
ada ada dolaştım
derken mahşer yeri yalnızlığı.
Ağımı denizden topladım
Ege’yle
ağlar Ege.
Ağ deniz fener üçgeninde rastgele günlerde
oltaya takıldım
bir balık gibi
deniz kızıyla beraber.
Ve kaçınılmaz son…