ocak-son

DEPREM SİYASETİ

Depremle iç içe bir memleket olma hali, haliyle siyasetçi olgunluğunu, olgunlaşmasını da getirir. Deprem siyaseti doygunlaşmasını da götürür. Getirir mi, götürür mü ayrıcalığı ise başlı başına yapısal bozukluk meselesidir.

Bir başka mesele sanki millet daha yeni ayrımına vardı, deprem memleketi olunduğunun.  Meğer deprem memleketiymişiz havası hâkim dört bir yanda. Öyleyse siyasetçiler, millet devlet bağlamında deprem gerçeğinden, siyasi kazanç sağlama hevesinde olmayacak. Süreci ve krize iyi yönetecek, sabırsız ve çaresizlikten tehditkâr unsurların, sesini kesme eğiliminde olmayacak. Yani hazırdan, kullanılır seviyede güvenoyu peşinde koşmayacak.

Ancak yapılan resmen bu biçim deprem siyaseti…

Gerçekten, bu denli deprem gerçeği ile yüz yüze yaşayan memleketin, mutlaka gerçekçi deprem siyaseti olmalı. Deprem politikaları olmalı. Deprem Bakanı olmalı. Deprem danışmanları olmalı. Deprem kurumları olmalı. Deprem okulları olmalı. Tüm okullarda deprem dersi olmalı. Hepsinde deprem haritası olmalı. Bu haritalar hakkı ile doğru okunmalı…

Gerçekte, depremle iç içe yaşayan millet ise siyasal tercihini, diğer tercih nedenleri bir yana, deprem politikası gözeterek yapmalı. Din kitap tüccarlığına göre değil. Liboş mezhepçi rant çizgisinde koşmalara göre değil. Deprem siyasetini vaaz ve vaatler üzerine kurmuşlara değil. Millet deprem gerçeğine çağa uygun ve çağ ilerisi bakanlara, rantabl çözüm odaklı projeksiyon tutanlara yetki vermeli. İktidar erkini onlara sunmalı.

Bu seçme ve seçilme meselesini, depreme çok odaklı çözüm yolunda gidenlerle halletmeli. Eğer gitmezse, bu millet daha çok sunak bunak masalı dinler. Kötü resitaller ile karşılaşır. Duvardaki aynı resme takılır. Takılı kalır.

Artık gerçekten memlekete deprem siyaseti şart. Coğrafya belli, manzara üç aşağı beş yukarı aynı. Hava hiç iç açıcı değil. Kaçılmaz gerçek deprem. Ve deprem gerçeğiyle beraber on yıllardır yaşananlar, asla kaçınılmaz bir son değil. Asla kader değil, fıtrat değil, kısmet değil. Bu sadece önleyemedikleri her acıya, kutsallık var eden erklerin yalanı. Erksiz siyasilerin yanıltması. Lafta olağanüstü güçler ile donanmışlığın, depremde dona kalması. Muhabetten ve mabetlerden çıkmayanların da milletten uzaklaşması…

Onun için de ömrünce siyaset yapanlar, hep aynı çizgide kalan ve gerileyen siyasetçi. Topu ayni siyasi çarkın, çar naçarları. Tek yapılan, deprem vurmuş bölgelere kortej çıkartması. Göstermelik dert dinleme operasyonları. Zorunlu gözyaşı. Çadır, çorba, çorap…

Milletin başına on yıllarca çorap örenler, aslında siyaset kazanındaki bu vurdumduymazlar. Kabileci siyaset hipnozculuğu yapanlar. Mistik tertipçiler. ve edep dışı mucize beklentisiyle sürüklenenler. Üst başlık adı, siyaset.

Yarından önce bugünden tezi, milletin beklentilerini önemseyecek, akademik tez kıvamında bir deprem siyaseti şekillendirilmelidir. Memleket siyaseti, başta muhalefet sonra mevcut iktidar depremi değil, depremin vereceği ağır hasarı önlemeye dönük politikalar öngörmelidir. Deprem politikası ortaklaşa geliştirilmelidir. Her çözüm devlette süreklilik esasıyla birlikte önerilmelidir.

Yok, iktidar yanaşmıyor, birliktelik sağlanamıyor ise, özellikle ve öncelikle, memleketin muhalefet cephesi deprem siyaseti bayrağını göndere çekmelidir. Milleti yanına çekmelidir. Öyle deprem sonrası yüzkitabı siyasetine çanak tutan yaklaşımlarla değil. Bunlar anında aforoz edilmelidir.

Ve güncelden başlayarak, mevcut durum kentler, gök kuleler, köprüler, yollar, tüneller ve muhteşem kanal, hepsi bilim aklıyla yeniden ele alınmalıdır. İrdelenmelidir. Yani depremsiz günü geçmeyen ve geçmeyecek memleket hali, haliyle ciddi deprem siyaseti gerektirir. Depremci siyasetçiler gerektirir.

Üst yönetime de, ortak akılla belirlenecek deprem siyaseti çerçevesinde, bilim aklıyla görev yapacak deprem bakanı, deprem danışmanları gerekir.

Gerçekten, bu memlekete gerçekçi deprem siyaseti hemen şimdi şart. Yarın çok geç…

DEPREM DERDİ                                            

Memleket haritası kıpkırmızı…

Depremle şaka olmaz. Savsama tavsama olmaz. Olursa bir an gelir, belini kırar göçertir. Çünkü doğa kendine oynanan oyunların hesabını, mutlaka sorar. Zehrini kusar. Gelecek kararır…

O yüzden acilen bir şeyler yapmak lazım. Aklın yolu bir. Ama partizanlık vuruyor aklı. Depremden önce de sonra da. Deprem de garipleri. Bin türlü dert ile boğuşan ama baş edemeyen memlekete bir dertte deprem.

                                                                                                                                      

Vatandaşa yalan olmaz. Atılsa da uzun süre tutmaz. Gün gelir gerçek ayan beyan ortaya çıkar. Toplama alanları vatandaşı toplayamaz. Toplananların tamamı nereye birilerine dert olur. Çünkü dört bir yanda deprem haberleri.

Her beş on yılda bir, böyle bir furya vurur geçer. Sonra unutulur. Bu kez unutulacak gibi değil. Kıyı köşe fay hattı bir memleket, bu memleket. Memleket haritasındaki kıpkırmızıları yok sayarak, eski moda önlemler ve tutucu siyasetle deprem derdinden kurtulmak hayalcilik. An gelir o hayaller yıkılır.

Sembolik görüntülerle memlekete yansıtılan istikrarı, istatistiki bilgiler götürür. Etki ve yetki sahipleri memleketin sahibi havasında olsa da, her şey hava civa kalır. Her şeyden güç devşirme ve kamuoyu yaratma işi ise dibe vurur. Memleket oligarşisi haritanın kırmızılığını bildiği halde, hala göz boyama peşinde. Derdi halletme derdinde değil.

Deprem beşiği bir memlekette bu kıpkırmızı haritayı hakkınca okumak gerek. Yoksa tüm kurulu değerler, alabora olur. Sistem yıkılır. İktidar erki kaybedilir. Ütopya biter. Onun için depremle şaka olmaz, vatandaşa yalan olmaz…

Beton ve çelik çağını, yerin yedi kilometre altındaki huzursuzluk saniye farkıyla her şeyi bitirir. Tarihe gömer. Geriye soğuk bir anı olarak, tarihi tekrarlar kalır. O nedenle her depremde bir şeyleri görmek lazım.

Öyle ki;  Laleler ve deprem derdi, dinler ve inançlar zedelenmesi, iktidar ve itibar kaybı, görkem ve kader, hikmet ve keder, dert ve akıbet, toplama ve bol keseden dağıtma, devlet malı ve baba malıymışçasına, toplanma ve korku… İkilemler çoğaltılabilir.

Elbette bu ikilemler, işleme tabi tutulmalı. Ancak dert edilmesi gereken tek şey var, memleketin deprem haritası kıpkırmızı…

Diğer dertleri anmayı ve anlamayı da unutmadan, kodu kırmızı-kod acil uyarınca deprem derdine odaklanmalı memleket. Zaman bilimsel tabir ve ivedi tedbir zamanı. Zamanı da boşa geçirmenin faturası çok ağır. Çünkü memleket haritası güne özgü bir kırmızılık arz etmiyor. Deprem bir yeri vuracak, haritası yarın orada ak olacak değil. Kırmızı aynı kırmızı dert aynı dert.

O halde bir an evvel çıplak uyarıları, kışkırtıcı ve saptırıcı görmekten kaçınmak gerekir. Sonra toplanan ve toplanma yerleri hesabını da hakkınca vermek gerekir. Daha sonra da hesaplı kitaplı kırmızı memleket haritası üzerine akılla gitmek gerekir.

Çünkü bu memleketin deprem derdi, en büyük dert…

Formun Üstü

HESAP DÖNEMİ

En ağır eleştirilerin, kitlesel tepkilerin politik bir güce dönüşmediği, politik yöntemlerin çalıştırılmadığı tek zaman aralığıdır, doğal afetler dönemi. O yüzden fazla korkmamak gerekir. Zaten iktidara dönük hâkim algı, kolay kolay kırılmaz. Muhalefet ne yapsa bu dönemlerde başkaca hakim algı kurulmaz. Çünkü afet kırılması sonrası kurulma dönemleridir…

Kuruluşta her kuruşun hesabı millete verildikçe, değişim dönüşüm kısa zamanda gerçekleştirilir. İş oluruna varır. İşte o yüzden, rasyonel soru ve sorgulamaya açılan kovuşturmalar gereksizdir. Ayrıca canı yanan, canan da tanımaz. Uzun ömürlü ortaklıklarda ise eleştiri de olur tepki de…

Her defasında yapılanlar gibi, öyle provokatif yaklaşımlarla önlenemez bir saflaşmadır bu yaşanan. Ayrıca doğrudur da. Haklıdır da. Yılların tepkisiz ortaklığı ve bu ortaklığa mecburiyet, ciddi bir sallantıda yerle bir olur. Bunu kabullenmek gerekir. Çünkü yaşanan travma, enerjiyi hapseder. Özgürleşen enerji, kitlesel tepkiye dönüşmese de bilgi isteme talepleri artar.

Hele ki, on yıllardır artan afet riskine bağlı ve kalıcı hale getirilen tüm salmaların akıbeti merak edilir. Doğaldır da. Mevcut şüpheler, başka salmalar ve tabansız saldırmalar ile aklanamaz. Yani böylesi felaketler dönemi her zaman, geçmişten geleceğe hesap dönemidir. Hesap hülasası ortaya koyulur, yaygara biter.

Koyulmadıkça, çeşit türlü yaptırımlarla, dayatmalarla, toplumdan eylemsel esneklik beklenemez. Bu genel irade karşıtlığı olarak da gösterilemez. Görülemez. Ortada kronik bir durum ve klinik bir vaka varsa eğer, hesabını da gerektirir. Hesap verilmesini de güncelleştirir. Bir genel anlayış ve haklılık doğmuşken, eleştiri ve tepkilere müdahale sistematiği uygulamak, daha çok fay hatları kırar. Bu linç kültürü ile yeni bir his ve bilinç oluşacağını beklemek ise hayalcilik olur.

Olur, çünkü dönem o dönem değildir. Felaket dönemidir. Ortam dengesiz ve uyumsuzdur. Yaşam zaafa uğramış, hayatlar kaybedilmiştir. Hakikatlerin üstünü örtme çabası işte bu anlarda tutmaz. İtaatkâr referanslar ve reveranslar ile eleştirilerin ve tepkilerin önü de alınamaz. Eğer alınmak isteniyorsa, vicdanı ölçülerde beklenen cevapların verilmesi şarttır. Verilmediği takdirde depremler diyarı şu bahtsız memlekette, maddi manevi kesintisiz krizler sürer gider. Eleştirmeler ve tepkiler artar, yoğun sorgulama başlar.

Doğal afet dönemleri, insani duyarlığın tavan yaptığı dönemlerdir. Bu duygu kırılmasını siyasal bir eğilime bağlamak ve denklemek sadece politik bunalımı artırır. Ve her şey mauna endekslenir…

Eleştiri ve tepkiler, tutkuyla tapınma pozuna bürünmüşlere belki dokunabilir. Ancak asıl dokunaklı olan, önlem alınsın diye toplananların bir fanteziye kurban gidip gitmediğinin araştırılmasıdır. Bu kaynağın kullanım sorumlusu da merkezi otoritedir.

Şimdi salt makyaja dönük yatırımlarla geciktirilen sürecin, bilimdışı temsilin ve sabit işlevselliğin tartışmaya açılmasını, merkezi otoriteye sorumsuzluk olarak göstermek yanlış olur.

Eğer bu hesap döneminde, iktidar susturucu mantık istikameti koyarsa, eleştiriler ve tepkiler kaçınılmaz biçimde politik bir güce dönüşür. Ve kendi politik yöntemlerini de arar bulur.

İlahi adaletten kaçılmaz…

YER SARSILDI…

Yer, sırf şu zengin memlekete özgü ölümcül derecede sarsıldı. Anında iktidarın kalıtsal hastalığı nüksetti. Etkili yetkili makamlarca doğal afete bakış,  yine din odaklı ilkelere bağlandı. Doğal afet olgusu da zedelendi. Fay hattındaki kırılmaya yakıştırmalardan, kalpler kırıldı. Canlar kaybedildi. …

Yer altında sıkışan enerji üzerine boş yeltenmeler, kalıplaşmış ilgisizliği de açığa çıkardı. On yılların hatırı sayılır birikimi, siyasal kargaşaya harcandığından, haklı çatışma ve ucuz siyaset birbirine girdi. Bildik yöntemler hayata geçti. Bilim dışılığın bu denli özgür ve özerk yapılandırıldığı dönem, bir daha gelmez.

Sanki kötülüğün tam köküne inilmiş, gündelik akıllar karantinaya alınmış gibi…

Bir kez daha ölümcül düzeyde yer sarsıldı. Elde değil ki savunusuyla, Elaziz acizliği, memlekete özgü çürük bina tanıklığı, gözler önüne serildi. Çöküş yaşandı. İzdiham ve ölümler gerçekleşti.

Bu atmosferde iktidarın hata ve ayıbını yüze vurmak ise suç soruşturma sebebi sayıldı. Ama sömürü cenderesindeki, kitlesel enerji boşalması otoriteyi tanımaz. Benim diyenin ölçülü tavrı ve terbiyesi bozulur. Çünkü doğa felaketi kurgusu, akıl köprülerini yıkar. Diğer yandan inanılmaz boyutta yinelenen şokların, dine ayete, bulunamayınca hadislere bağlanması da başka bir çıkmaz. Yani her doğal hadise hadislere uyarlanınca veya hadisler yer sarsıntısına ayarlanınca, bu ve benzer çetrefilli açılımlar kabahati bastırmaz.

Bu kabahat bastırma pozisyonu yetmeyince, mesele donuk enkaz manzaraları, üfürükten kahraman figürleri, şehit edebiyatı ve fetbaz fetvalara bağlanır. Bu oldubitti de yetmez. Çünkü son günlerdeki bu akıl hacimsizlikleri, kurum ve kuruluşlara hepten güven kaybını getirdi.

Ve beklendiği biçimde yer sarsıldı. Zıttına zatlık anında, kaderin cilvesi pozuna yapıştı. Kader çıkmazı bir kez daha yaşandı. Oysa maruz kalınan felaketler, zirve performansının açıkça dip yaptığı görüntüsünü yansıttı. Bilinen dip dalgasına önlem almayış, maziye kapanıp, geleceğe odaklanmayış yargısıyla doldu akıllar. Yer sarsıntısının merkez üssü bilindiği, bilimsel uyarılar peş peşe yapıldığı halde, gözleme dayalı analizlerin yok sayıldığı netleşti.

Bu kez doğal doğa olayları gölgesinde, başka merkezlere kaydırıldı dikkatler. Bedava dua bedeviliği ile prim yapmaya çalışıldı. Bedel ödenmeye çalışıldı. Ödenmezliği bilindiği halde tutturulan hep ayni aymazlık…

                                                                                               

Doğanın bağrında sefahat ile sefalet, felaket ile fedakârlık buluşmasının bedeli çok ağır olur. Blokçu mantıkla bu günler geçilemez. Çünkü bilinç düzeyli çözümlerden kaçış daha ağır, hazin öyküleri yaratır. El mi yaman bey mi görülür.

Tabiatın kanunlarına aldırmayıp, doğal dengesi bozuldukça, kanal sanal diretildikçe, sarsıntı çok daha şiddetli ve çok daha yakından hissedilir…

Dirayetli dinci kültür her şeyi yuttu, uyuttu ama yer sarsıldı, sosyal hayat durdu. Siyasi hayat renksizleşti. Rekabetçi kamplaşma dayanışmayı önceledi. Yaygın yıkım hissiyatıyla, kargaşa bir süreliğine ertelendi. Doğal afet olgusu yüzünden yüzleşilen atmosfer, sosyal patlama seviyesindeki yoksulluğu gözler önüne serdi.

Bu saatten sonra havaya suni değerler üzerinden kaynaşma pompalansa da yetmez. Çünkü yer sarsıldı, hâkimler sınıfı sınıfta kaldı…

YER GÖK BETON…

Yer gök, çürük beton…

Kurulu köylerin, kasabaların ve kentlerin modernize edildiği izlenimi verilse de, kıyı köşe, tepeden en dibe çürük olduğu bir gerçek. Ve bir kez daha kanıtlandı bu gerçek. Onca debdebe bir depremle çöküverdi…

Umudunu ve geleceğini betona bağlamış bir iktidarın, huzur ve güvenlik ölçüsü beton yapı stoğu bir anda çözülüverdi. Devasa yatırımlarla övünme şapa oturdu. Ve bu yer sarsıntısı öğütülmeye çare, toplanan kaynakların da kuru gürültüye gittiğini gösterdi. Deniz bitti.

Artık hangi ambalaja sığar bu sağırlık zaman gösterecek. Ancak depremin gösterdiği batmış ve sürdürülemez bir ekonomi gerçeği. Su yüzüne çıkan yıllardır olası deprem afatına yedek akçelik etsin diye toplananların, başka politik programlarla sarf edildiği durumu. Durum yok, tekerlek dönsün diye kullanıldığı iddiası. Bu sav öyle baştan savma izahlarla geçiştirilemez. salt koltuk kurtarma çabasına dönük çürütülemez. O tavır da, beton gibi çürük. 

Vadi sulak, dere yatak, çepeçevre fay hattı, yer gök çürük beton…

Sağır sultan bile duyar bu acı gerçeği. Fizandaki de bilir. Tablo belli. Olay vahim. Kâinatın kuruluşundan beri dünya sallantıda. Ancak aynı ruhsal reaksiyon. Dinsel inanç sapması. Bilim düşmanlığı. Ve göz göre göre facia. Üstelik iyilik hep kendinden,  kötülük başkalarından menkul hesapsızlığı. İç-dış hesaplaşma. Ayıklamalar abartılı hurafe tuzağında, afyon etkisi. Ve akla zarar, el aman, aziz deprem deneyimlerinin yaşamın içine girmesi. Travmayı teolojik armağan babında içselleştirme gayretleri.

Oysa mevzu gayet açık, ucuz politika neticesinde, yer gök beton. betona çağ atlatılmış. Tek bir eleman azizleştirilmesiyle…

Bu beton seviciliği, fay hatları ile kuşatılmış bu coğrafyada, daha çok kıyıma zemin hazırlar…

Kapsamlı bir devlet politikası geliştirilmedikçe, deprem konisi gittikçe genişliyorken, daha beter haller ile karşılaşmalar sıradanlaşır. Acı kapıda biter. Ve şu yer gök beton aşkı ve betonla milli tarih yazma hevesi bir zelzeleyle çamur çorağa belenir. Bütün maddi bağlantılar, ucuz illiyet bağları ile şekillendirildikçe ve bu depremden yine ders çıkarılamazsa, işin sonu makro düzeyde bir yıkıma kadar varır.

İnanmak ve kabullenmek zor ama milyonlar moloz yığınlarının altında kalır. Bu sefer yeter gider, diyecek vakit bile bulunamaz. Herkes kaybeder. Çünkü kazananı olmayan bir felakettir bu deprem duyarsızlığı.

Yer gök, bu betona tapıcılar yüzünden, çürük beton keyfekederleri yüzünden moloz yığını olmaya aday. Enkaza dönük bir hava esmekte. Dünya coğrafyasının, en güzel bölgeleri muğlak idari model yüzünden gelecek kaygısı içinde. Kentlerin inşası, bilim yerine hikmet hükümdarlığıyla tekelden bitiriliyor. Ve bir deprem vuruyor, acı gerçekler ortaya dökülüyor.

Kof debdebe, deprem artçılarıyla bile yıkılacak konforda. Köyler, kasabalar, kentler yerle bir. Elbette deprem büyük felaket, kısmen kıyamet ve bir an meselesi. İşte onun için aşırı özen gerek, acil önlem gerek, kentlerde yenilenme gerek, yerinde veya kentsel dönüşüm gerek…

Yoksa yer gök zaten çürük beton. Kırıcı bir deprem vurduğunda, ortalık moloz yığını ve enkaz. Acı son mevta torbası. Öncesinde sonrasında dualar da yetmez.

Bilim şart…

KİTAP KOKUSU…

Adam olmanın, devrimci ve ilerici olmanın, kurtarıcı olmanın, özgün ve özgür hatiplerden olmanın, yoludur kitap. Kitap yolculuğuna özgüdür erdem. Olmaktır. Pişmektir. En iyi yol göstericidir kitap kokusu. Ayrıca apayrı bir kokusu vardır kitabın. Kemale erince kitabı yazılan. Kitabını yazdıran.  Kitap Kokusu…

Öyle ki, oluşumu itibariyle, aşırı hesaplı zamanlarda bile kahve ve puro ile eşdeğer bir kokudur kitabın ki. Karma. Pahalı. Reformist üniforma ile antikonformist sivil kıyafet arası çağlardan kalmadır aroması. İbadet eder gibi okumanın ve hürmet edercesine koklamanın yaygın kıvamıdır aklı yücelten.

                                                                                                           

Bu koku, karakter ve karizma arasında adamlaşmak, yani büyük adam olmak kokusudur. Korkmadan konuşmak. Güvenilir ve yanıltmaz olmak. Ranayı kelimelerle anlatmanın bir yolu olmalı elbette ama bu herkese has değil. Atılımcı ruh gerek. Ruh ve beden bütünlüğü ile var olmak. Ve gönülden istemek gerek. Tümü kitabın kokusunu alma ile orantılıdır. Hissetme ile. Sonra vazgeçilmez bir irade ve tutku gerekir. Tutku ötesi…

Her an o koku, Kitap Kokusu. Birilerinde kitap korkusu, düşünceyi örgütleyenlerde ise Kitap kokusu. Muhteşem dayanışma veya fevkalade çatışma…

Yüzyıllardır birbirine karışan korkunun kokusu.  Kokunun korkusuzluğu. Korku büyük. Korkulan yaratıcı yöntemlerle bir hedef doğrultusunda vazgeçilmez olanlar. Büyük adamlar…

Büyük adam sayılma ölçütü de kitaptır. Büyük adamın okuduğu ve yazdığı kitaplardır ölçü. Açık bir deyişle, insanlar arasındaki eşitsizliğin kaynağıdır. Okuyan ile okumayan bir olur mu babında. Mesele kitabın kokusunu duymaktır yakından. Mesela dil bilmek de önemlidir. Bir lisan bir insan ayrıcalığıyla. Orijinalinden okumak, bir başka macera. Veya gerçeklik. Gerçeğin ta kendisi.

En kapsamlı bilginin kaynağı, kitap kokusunu almaktır. Daha derinlemesine düşünmenin ve düşlemenin de öncüsü. Araştırmacı kimliği oluşturan da odur. Ayrıca o kokudur  gündelik hayata mütevazilik katan.  Bilgi tasarımcısı, seçkin kimlik, olgun insan özelliği kazandıran.

Hele kenar notu düşerek okuyanlar o kokuyu daha iyi bilir. Çünkü o koku bilgi avcısınadır…

Kitapları merak ötesi tarayanlar da onlardır. Onlar, abidevi bir anıt olarak yaklaşırlar kitaba. Önce sayfaları şöyle bir karıştırırlar. Sanki her sayfası başka koku, bir başka türlü kokar. Yani kitap kültürünün, kendiliğinden gelişen eylemselliğidir önce burunla okuma. Sonra akıl ile dil ile cahille mesafeyi açma mücadelesi.

Kitap terbiyesiyle ilk sayfadan başlamak, çok renkli okuyucu kavrayışıdır. Sergilenen Kitap Kokusuna tapınmadır. Çağdaş model dünyalar kurmaya gönüllülerin hissettiği kokudur o. İsyana temel, ideolojik ve akademik beslenmedir. İşte o kokuyu salan, ruh koçlarıdır kitaplar. Ve korku İmparatorluğundan korkmamayı öğütlerler. Adam olana hiç korku hissettirmezler. Çünkü Kitap Kokusu enteresan biçimde, soğukkanlılık taşır efsanelerden.

Kitap kokusu, Soluktur.  Nefestir Uyarıcıdır. Enfestir...

Itır, bir kelime bir makale ile başlar. Her şey teklik, çokluk derdinden. Ve insan tek kişik hücresinden çıkar. Kendi kültürü içinde, mesleği dışında okudukça okur. Zekâ ve dil ustalığını kokladıkça da adamlaşır. Bir batında yaşamın akışı değişir. Makaleler kitap olur. İşte o değişim kitap kokuludur. Adam olana altın çağlar yaşatır. Olmayanlara yolun sonunu.

                                                                                                                                                      

Kitap kokusuna açlık, tutkulu bir yolculuktur. Asla düzene tabi olmayan. Koku takip edildiğinde, bir gün mutlaka yolları kesiştiren. Asal prensiplere bağlı, her yol ayrımında bir nebze olsun umut aşılayan.

Yaşamın her evresinde adamlığa sabitlenmiş, derin hissedilen aşkın kokudur,  Kitap Kokusu…