ARA ARA GÜLER’DİK! ŞİMDİ…
Ara ara gülerdik pek yakınlara kadar. Öyle bir ara yaşıyor ve yaşatılıyoruz ki şimdilerde onu da unuttuk. Bu arada Ara fotoğraf sanatçısıydı. Bir ustaydı. Usunda daima Anadolu vardı. İstanbul vardı belleğinde. Ustalıkla çekerdi kare kare aktarırdı geleceğe memleketini. Asla silinmez izler bırakarak. O da göçtü gitti. Ara ara Güler’dik bir zamanlar. Şimdi…
Oydu buydu, şu kökenliydi, bu dindendi bir yana dört yüz yıllık İstanbulluydu. Ve yaklaşık yüz yılına tanıklık etti memleketin. Yetmez mi? Kaçmadı gitmedi. Vatan bildiği şu fakir memlekette yaşamayı yeğledi. Dağ taş çamur çorak demeden uzun bir yolculuk eyledi. Yolunun Piriydi. Yolculuğunu izi takip edilecek fotoğraf kareleriyle süsledi. Asla yılmayan ve değişmeyen bir foto muhabiri olarak görevini yaptı.
Mahareti görmek en incesine en ücrasına görmekti. Bu onun işiydi. İşini hakkıyla yapanlardandı. Farkı fotoğrafları ve üstün görme yetisi idi. Klasik sayılan nice ayrıntı için deklanşöre bastı. Hayranlıkla izlenecek yeni yüz yıllara damgasını vuran seyirlikler imzaladı. Geleceğe bu günden hazırlandı. Bir bilim sanat insanıydı. O ara Güler’di. Bizde ara Ara gülerdik. Şimdi onu da kaybettik.
Çok şeyin ağır ağır kaybedildiği bir memlekette Ara Güler’i de kaybettik. Gülmeyi unutacağız bu gidişle. Belki de artık yeter dedi o, bunca gerileşmeye. Çünkü o en iyi bilenlerdendi ve görenlerdendi bu memleketin ileriye gidişini, ilerleyişini. Bu milletin ne zor şartlar içinde gelişimini. Çok anlar dondurmuştu, çok anılar doldurmuştu o günlerden. Memleket çeşmesinden. En mütevazi haliyle. İnkıtaya uğrayınca gidişat küstü.
Ermeni’ydi falan filandı. Ama gerçekte Anadolu’ydu. Türkten Türk’tü. Anadolu doluydu. Bıkmadan usanmadan Anadolu'nun hafızasını tuttu. Fotoğraflarını yuttu. O yüzden bir asra yakın memleketini yüceltti. Ve şu sözlerle taçlandırdı hayatını; “Yaşam size verilmiş boş bir filmdir her karesini mükemmel bir biçimde doldurmaya çalışın…”
Ara ara kırılsa da Güler’misin ağlar mısın arasında, O doldurdu filmini, bitirdi ve gitti…
Ara ara gülerdik pek yakınlara kadar. Öyle bir ara yaşıyor ve yaşatılıyoruz ki şimdilerde onu da unuttuk. Bu arada Ara fotoğraf sanatçısıydı. Bir ustaydı. Usunda daima Anadolu vardı. İstanbul vardı belleğinde. Ustalıkla çekerdi kare kare aktarırdı geleceğe memleketini. Asla silinmez izler bırakarak. O da göçtü gitti. Ara ara Güler’dik bir zamanlar. Şimdi…
Oydu buydu, şu kökenliydi, bu dindendi bir yana dört yüz yıllık İstanbulluydu. Ve yaklaşık yüz yılına tanıklık etti memleketin. Yetmez mi? Kaçmadı gitmedi. Vatan bildiği şu fakir memlekette yaşamayı yeğledi. Dağ taş çamur çorak demeden uzun bir yolculuk eyledi. Yolunun Piriydi. Yolculuğunu izi takip edilecek fotoğraf kareleriyle süsledi. Asla yılmayan ve değişmeyen bir foto muhabiri olarak görevini yaptı.
Mahareti görmek en incesine en ücrasına görmekti. Bu onun işiydi. İşini hakkıyla yapanlardandı. Farkı fotoğrafları ve üstün görme yetisi idi. Klasik sayılan nice ayrıntı için deklanşöre bastı. Hayranlıkla izlenecek yeni yüz yıllara damgasını vuran seyirlikler imzaladı. Geleceğe bu günden hazırlandı. Bir bilim sanat insanıydı. O ara Güler’di. Bizde ara Ara gülerdik. Şimdi onu da kaybettik.
Çok şeyin ağır ağır kaybedildiği bir memlekette Ara Güler’i de kaybettik. Gülmeyi unutacağız bu gidişle. Belki de artık yeter dedi o, bunca gerileşmeye. Çünkü o en iyi bilenlerdendi ve görenlerdendi bu memleketin ileriye gidişini, ilerleyişini. Bu milletin ne zor şartlar içinde gelişimini. Çok anlar dondurmuştu, çok anılar doldurmuştu o günlerden. Memleket çeşmesinden. En mütevazi haliyle. İnkıtaya uğrayınca gidişat küstü.
Ermeni’ydi falan filandı. Ama gerçekte Anadolu’ydu. Türkten Türk’tü. Anadolu doluydu. Bıkmadan usanmadan Anadolu'nun hafızasını tuttu. Fotoğraflarını yuttu. O yüzden bir asra yakın memleketini yüceltti. Ve şu sözlerle taçlandırdı hayatını; “Yaşam size verilmiş boş bir filmdir her karesini mükemmel bir biçimde doldurmaya çalışın…”
Ara ara kırılsa da Güler’misin ağlar mısın arasında, O doldurdu filmini, bitirdi ve gitti…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder